/20/. W XV w. należały do parafii łańcuchowskiej. W 1427 r. w źródłach występuje kmieć Stanislaus de Bobrowniky (KzL 2 124v). Wobec tego, że w 1446 r. (LKP 7) prowadziła z Bobrownik droga do Łęcznej, można wnioskować, że między B. a Łęczną nie było żadnej innej miejscowości. Ponieważ w 1448 r. (ibid. 37) trzy wsie Jana Kuropatwy z Łańcuchowa Bobrowniki, Ciechanki i Ostrów (zob. Ostrówek) graniczyły z wsiami benedyktynów sieciechowskich Łęczną, Wolą i Spiczą, wynika z tego, że wsie wymieniono w zapisce w kolejności idąc od zachodu ku wschodowi, wobec czego Bobrowniki musiały leżeć niedaleko na wschód od koryta rzeki Wieprz, na północ od Łańcuchowa, a na południowy wschód od Łęcznej. Notowane jeszcze były w 1478 r. (LKP 43, 47, 75, 80, 88, 94; KzL 9 245). W tym roku Teczyńscy, właściciele Łęcznej i Bobrownik, występują w sądzie ziemskim lubelskim w sprawie granic B. z Łańcuchowem, Wolą Łańcuchowską i Ciechankami. Wymienione łącznie z Osierdowem (zob.) ostatni raz w 1529 r. (LR 34) musiały zaginąć w pierwszej połowie XVI w., gdyż później nie ma już o nich żadnej wzmianki. Do chwili obecnej pola na północny zachód od Ciechanek (Łańcuchowskich), a na północ od Łańcuchowa noszą nazwę „Bobrownicze”, co jest dowodem, iż stanowią one ostatni ślad zaginionej wsi Bobrowniki. Obszar na zachód od Ciechanek Łańcuchowskich, a na północ od Łańcuchowa to teren, na którym ongiś rozlewały się wody Wieprza i jego dopływu prawobrzeżnego i na którym bobry budowały swoje żeremia. Na północnym brzegu tego rozlewiska musiały leżeć Bobrowniki, których mieszkańcy mieli pieczę, przynajmniej na początku nad bobrowiskami. To pozwala je zlokalizować.