gm. Pysznica, woj. tarnobrzeskie. W 1414 r. występuje w sądzie ziemskim lubelskim Mikołaj Custra de Brenicza (KzL 1 85), zaś w 1427 r. jego syn Jan „de Brannicza” (KzL 2 103). W 1445 r. występuje wśród świadków Mikołaj de Brenwycza (DM III 715, 716). W końcu XV w. źródła poświadczają istnienie dwu wsi; w 1491 r. występuje bowiem Branwicza Maior (KkW 2 26), podobnie w 1498 r. (MK 16 159; MRPS II 1143), co potwierdza rejestr poborowy z 1531 r., gdzie odnotowano Branvicza maior et minor (ZD XIV 372, 375). Mniejszą Brandwicę od 1580 r. zapisywano jako Branwiczka (KsP 33 764), podobnie w l. 1626 (RL 91), 1663 (BJ 86), 1668 i 1673 (RPodm 171, 192), 1674 (RPogł.L 28). Później nie występuje, zapewne wchłonięta przez Branwicę Dużą (Kosyl II 39), lub została w XVIII w. zniszczona przez San, który w tym czasie zmienił koryto. Nazwa obecna dla całej osady Brandwica ukształtowała się w drugiej połowie XIX w. (SG I 354) i tak do dzisiaj (WU I 141).