/32/, część m. Lublina. Stara wieś, początkowo zapewne o charakterze służebnym. W 1342 r. (KDMp III 668) Brunouiczi zostały sprzedane przez króla wójtowi lubelskiemu. Notowane następnie w 1409 r. jako Brunouicze (TA, 3, 47). We władaniu wójtów lubelskich pozostawała do 1504 r. (MHL 88), kiedy to wraz z wójtostwem przeszła na własność miasta. Jako folwark wójtowski zanotował ją Długosz (D I 199, II 538). Wieś tę notowano następnie w l. 1529 (LR 429), 1531 (ZD XIV 347), 1563 (KsP 33 409), 1626 (RL 9). W rejestrze z 1663 r. zapisano ją jako Bronovice Mieyskie (BJ 9). W 1755 r. (MHL 410) sprzedało ją miasto Antoniemu Ludwikowi Bonieckiemu na pokrycie długów. W 1801 r. (Hld) miała 9 domów. W 1877 r. (SKP I 55) leżała w granicach gm. Zemborzyce, podobnie w 1905 r. (SKLG 337), kiedy miała 44 domy i 1004 mieszkańców. Włączona do miasta Lublina w 1916 r. (DL 21) nie została już uwzględniona w spisie z 1921 r., wykazują ją jednak jako część miasta najnowsze spisy oficjalne (DzUL 1, 2-10; UN 114 31; WU I 149). B. stanowią dzielnicę w płdn.-wsch. części Lublina (L plan 1978).