/72/. Przed niespełna stu laty, kiedy nie wiedziano gdzie ta zaginiona wieś leżała, lokalizowano ją w miejscu dzisiejszego Lublina, twierdząc iż miasto rozrosło się na jej miejscu (Ziel 43). W XV w. była to samodzielna wieś, wzmiankowana w 1405 r. jako Dlotlice (KzKr 4 236) granicząca z Dysem. W 1428 r. miała własnych kmieci (Ks Of 38v), w 1447 r. wytyczono granice wsi Dlotlice (także Dlothlycze) (AS V 12; LKP 13-16, 22, 23); graniczyła wówczas z Ciecierzynem, Rudnikiem i Jakubowicami (Końskimi), a także (LKP 37) z Lublinem, z którym łączyła ją droga (D I 199, II 536). Należały Dłotlice do parafii Dys, wsi tuż obok nich leżącej. Obie zresztą w XV i XVI w. należały do tych samych właścicieli Tęczyńskich, a następnie Oleśnickich. Notowane w 1529 r. (LR 433) i w połowie XVI w. (ZD XIV 348). W tym mniej więcej czasie zaczęły się zlewać w jedno osiedle z sąsiednim Dysem, czego dowodem może być nowe określenie nazwy parafii: Dys et Dłotlice. Tak było już w 1582 r. (KsP 33), podobnie „Dys i Dłotlicze parochia” w 1626 r. (RL 3 i 12). Ostatni raz D. pojawiły się w zapisach w 1663 r. (BJ 12). Leżały na wschód od Dysa, stanowią zatem obecnie wschodnią część wsi Dys. Lokalizację tej zaginionej wsi przeprowadzono w 1929 r. (ZO 142; MWL).