1257 fals. z XIV w. w kop. 1630 Mlodavsko (Wp. 1 nr 351), 1260 or. Mlodavsco (Wp. 1 nr 383), niezident. osada w dobrach kl. paradyskiego.

1257 [fals. z XIV w.] ks. Przemysł I zatwierdza posiadłości klasztoru w Paradyżu, m. in. M. (Wp. 1 nr 351; Bielińska 261-262; Sik. Kryt. 163-165); 1260 ks. Bolesław Pob. poświadcza, że zm. komes Młodoła s. Młodoty nadał dziedzinę M. klasztorowi w Paradyżu, a jego s. Jakub potwierdził to nadanie po śmierci ojca (Wp. 1 nr 383).

Uwaga: Być może M. to Młodawsko k. Buku. Z drugiej jednak strony niewątpliwa jest tożsamość rodziny nadawców M. z dziedzicami obecnie zaginionej wsi → Młodolice k. Wielichowa, z którymi możnaby zatem identyfikować M.; powtarzające się imię Młodoła nie jest poza tym w ogóle znane (Słownik staropolskich nazw osobowych, pod red. W. Taszyckiego, t. 3, Wrocław 1973, s. 536). Rodzina ta miała też w XIII w. dobra pod Pszczewem: w 1278 wd. po Młodole dysponowała Polickiem k. Pszczewa (Wp. 1 nr 475). Nic nie wnosi kontekst innych miejscowości wymienionych na liście dóbr paradyskich w falsyfikacie datowanym 1257: Linie (k. Lwówka), Kamionka (k. Kamionny), M., Grodziszcze (w z. lubuskiej), Cholmen, Dutsco i Lauski (zapewne wszystkie trzy na pograniczu wlkp.-lubuskim).