1339 or. Steynveze (Pol. 4 nr 5), Steynvere! (Wp. 2 nr 1190), 1404 kop. 1525 Steynweze, Steinweze (Wp. 7 nr 521), Steyweze (CMP nr 166; SLP nr 42), Strinwcze! (MS 4 suppl. nr 434), obiekt (osada?, łąka?) obecnie nieznany, leżał na S od Wschowy.

1. [Pow. wsch.]

3. Własn. rycerska, potem m. Wschowy. 1339 Lutek Rakwicz [zapewne z Rakowic k. Oleśnicy na Śląsku] sprzedaje miastu Wschowa swe dobra S. pod tym miastem (in foribus civitatis); transakcję potwierdza ks. oleśnicki Konrad (Pol. 4 nr 5; Wp. 2 nr 1190; CDS 30 nr 6210, reg.); 1404 król Władysław Jag. potwierdza prawa i dobra m. Wschowa, m. in. posiadanie dóbr S. kupionych od Lutka Rakwicza (Wp. 7 nr 521; CMP nr 166; SLP nr 42; MS 4 suppl. nr 434).

Uwaga: Jako właściwe brzmienie nazwy przyjmujemy formę Steinwiese, nie zaś Steinwere; ta ostatnia poświadczona jest w dok. wydanym wprawdzie w Wp. 2 wg or., ale z błędem (minuskulne r jest bardzo podobne do z). Nie ma pewności, czy S. było osadą, czy tylko obiektem fizjograficznym, prawdop. łąką, jak wskazuje nazwa. Według H. Moritza, Geschichte Fraustadts im Mittelalter, „Zeitschrift der Historischen Gesellschaft für die Provinz Posen” 19, 1904, s. 209, S. wymienione zostało w końcu XVI w. pewnym opisie granic między Wschową a Olbrachcicami (4 km na SE od miasta). Wskazuje to na położenie S. na S od miasta, najpewniej (jak wynika z dokumentów z l. 1339 i 1404) tuż za murami. S. zostało na pewno potem włączone do gruntów miejskich. Nie ma po S. śladu na planie Wschowy z 1794 (Münch tabl. LXIII), ale oddaje on stosunki poważnie już zmienione nowożytnymi przekształceniami związanymi z rozwojem przedmieść.