(1518 Dabrowa, 1537 Dambrowa), dziś Dąbrówka Morska i Witowska, położone obok siebie, 6 km na NE od Uścia [Solnego].

1. 1518 n. pow. prosz. (MS 4, 11 723; ŹD s. 10); 1581, 1598 par. Witów (ŹD s. 10; WR k. 270).

2. 1573 granica między Strzelcami Małymi Franciszka Morsztyna a wsiami Górka, D. i Morsko Joachima Morskiego z Morska zaczynają się w miejscu nad rz. Uszwią [Uszwicą], nad jej głównym korytem, naprzeciw ściany wsi Rzerzuchowa [dziś Rząchowa] bpa krak., położonej nad drugim brzegiem tej rzeki. Nad tym głównym i naturalnym korytem i biegiem rz. Uszwi są 2 pale alias pnie dębowe wbite z powodu mokradeł; jeden z pali wyznacza ścianę Górki, drugi ścianę Strzelec Małych. Od tego miejsca granica przechodzi rz. Uszew ku E do stawu pustego Strzelec Małych i prowadzi przez łąki na zach. od słońca letniego do stawu Nieciecza [nie notowany w UN 3]. Tu zaczyna się granica i biegnie na S brzegiem stawu pod łąkami strzeleckimi [Strzelec Małych] do miejsca, w którym płynie potok Wrzępia [nie notowany w HW i UN prawy dopływ Brzeźnicy czyli Grobki] i stąd na E tym potokiem do ściany wsi Morsko. Granica dzieli tę rzeczkę Wrzępię i w górę dochodzi do mostu na niej, przez który biegnie droga ze Strzelec Małych do Uścia i do Morska. Stąd granica prowadzi na W „ad mericam quercinam alias Dąbrowy” zw. od dawna Lasem (Lasch), należącej do Morskich i dalej do ściany Uścia. Tu zbiegają się granice Uścia, Barczkowa, Morska i Strzelec Małych (ZK 408 s. 272-8).

3. Własn. szlach. 1518 Zygmunt Stary zezwala Mik. Morskiemu zapisać beneficium kościelnemu roczny czynsz 18 grz. w dobrach dziedz. Morsko, D., Górka, Strzelce Wielkie i Małe w pow. prosz. (MS 4, 11 723); 1537-8 Jadwiga c. zm. Mik. Morskiego, ż. Marcina Czuryły z Wygnanowic rezygnuje na rzecz swego br. stryjecznego Żegoty Morskiego z dóbr Morsko, Strzelce Wielkie, Strzelce Małe, D., Górka, „Vyeszna” lub „Viezna” i zapisów na Uściu [Solnym] oraz wsiach przynależnych do tego miasta (MS 4, 18 488, 19 114)¹W obydwu regestach z MK wydawca niepotrzebnie dał przecinek po Górce w par. Witów, tworząc w ten sposób fikcyjną wieś. Górka była podzielona pomiędzy dwie różne rodziny szlacheckie. W r. 1388 Mikołaj Wątróbka ze Strzelec, wydając za mąż za swego br. Piotra podstolego krak. synowicę (filistra) Elżbietę, dał jej wieś Górkę z wieżą i innymi przynależnościami „et ipsam turrim cum villis adiacentibus” (SP 8, 4711). Później część Wątróbków w Górce nazywano Wieżna Górka (por. np. fals. z datą 1403 - ZDM 1, 248: Wiesna Gorka). Zachowane źródła często wspominają dwór w tej właśnie cz. Górki. Druga jej część należała do Buczyńskich z → Dobiesławic; 1573 → p. 2; 1581 własn. Katarzyny Morskiej, 5 zagr. z rolami, 2 czynszowników, 2 rybitwów (ŹD s. 10).