/91/. Już w 1317 r. Gostcza (DM IV 895) była lokowana na prawie średzkim. Była także wsią parafialną (MPV I 309; II 374, 432), pisana wówczas Gostza. W 1330 r. przeniesiono ją na prawo magdeburskie (KDMp II 602) i zapisano Costcza. W 1380 r. były dwie wsie (duae Gostrze) (DM I 161). W połowie XV w. (ŁG 211) przeszła w posiadanie benedyktynów łysogórskich i tak ją opisał Długosz (D II 573; III 241) oraz podał, że graniczyła z Jarentowicami, Zakrzowem i Braciejowicami. Miała wówczas 8 łanów ziemi i folwark. Małą wsią była Goscza już w 1529 r. (LR 350, 351), podobnie w 1569 r. (ZD XIV 321), kiedy obszar ziemi uprawnej skurczył się w niej do półtora łanu. Notowana jeszcze w l. 1595 i 1748 w parafii Solec. Na mapie 1786 r. (Perth) widnieje „chałupa Goszcza” na kępie wiślanej na północny wschód od wsi Kępa Gostecka. Później i ta resztka zniknęła. Umiejscowiamy ją na wyspie wiślanej na wschód od Solca opierając się na tym, że od XV w. do XVIII w. należała do parafii Solec. Wisła w owych czasach płynęła pod prawym brzegiem swego koryta, daleko na wschód od Solca i wówczas Goszcza leżała na lewym brzegu rzeki. Przesuwanie się nurtu Wisły niszczyło wsie położone w jej korycie, ten proces był przyczyną kurczenia się obszaru pól uprawnych wsi Goszcza w XV i XVI w., a później całkowitego jej zniknięcia. Ginąca wieś przekazała swoją nazwę kępie wiślanej, na której benedyktyni w 1789 r. (ŁG 240) założyli nową wieś i nazwali ją Kępą Gostecką (SKP I 258).