/306/. Leżały na południowy zachód od Lublina obok Zemborzyc (zob.). W 1383 r. wśród świadków w sporze o łąki we Wrotkowie (zob.) występował Abraham de Sulislavicze (AS II 60-61). W 1418 r. przy okazji nadania młyna w Chłopiu (zob.) wymieniono dąbrowę sulisławicką - merica Sulysslauicze (DM I 327). Była to wieś królewska, jak wynika z aktu granicznego z 1459 r. (LKP 83-84; Ł 45; MHL 16). Granice między wsią Konopnicą (własność m. Lublina) a wsiami królewskimi Sulislawice i Zemborzyce zaczynały się na brzegu sadzawki w Chłopiu, „ab inde quo rectius nobis fore videbatur, inter limites praedictorum (!) haereditatum Sulyslawycze et Conopnycza quosque pervenimus ad parietem villae suprascriptae Zamborzycze”. Skoro w XV w. Konopnica graniczyła z Sulisławicami w ten sposób, że granice te zaczynały się nad sadzawką w Chłopiu, a więc nad Bystrzycą tuż na południowy zachód od Lublina, i ciągnęły się dalej w kierunku południowo-zachodnim aż do granicy Sulisławic z Zemborzycami, to Sulislawice, wieś samodzielna, gdyż dokument wyraźnie nazywa ją „villa”, musiały leżeć na północ od Zemborzyc i na lewym brzegu rzeki Bystrzycy. Naturalnie i role sulisławickie, graniczące z rolami konopnickimi musiały znajdować się na lewym brzegu Bystrzycy. W 1532 r. Sulisławice występują jeszcze jako wieś królewska zastawiona wraz z Wilkołazką Wolą z wójtostwem, Zemborzycami, łanami koło Świdnika i wójtostwami w Parczewie i Kolechowicach (MRPS IV 16478, Sucheni 104). Był to ostatni zapis o tej wsi, która w XVI w., podobnie jak i leżące po drugiej stronie Bystrzycy Rawszyce (zob.), została wchłonięta przez Zcmborzyce.