/400/, części m. Lublina. Wieś założona w 1364 r. (de novo locata) w lesie nad rzeką Bystrzycą na mocy przywileju króla Kazimierza przez Grzegorza syna Przybka na 33 łanach ziemi, lokowana na prawie magdeburskim (DM I 111). Król nadał jej nazwę Zamborzicze. Tak też ją zapisywano w l. 1428, 1432 i 1433 (Ks Of 4v, 71v, 72v), w 1437 (Koz. z. lub. 20689 22) i u Długosza (D II 543). W 1529 r. zapisane jako Samborzicze, Zamborzycze i Zemborzice (LR 35, 429, 440), w 1531 r. też Zemborzicze (ZD XIV 360), w 1565 r. Zemborzicze i „z Zamborzicz” (L 22, 47). W 1626 r. już Zemborzyce i Zemborzice (RL 3, 11-12). W l. 1661 (L 134), 1676, 1721 (Vis. KM 20 584), 1748, 1787, 1801 i później tylko Zemborzyce. W 1905 r. wieś Zemborzyce mająca 274 domy i 2591 mieszkańców posiadała też folwark należący do spadkobierców generała rosyjskiego hr. Teodora Rüdigera, który za uśmierzenie powstania listopadowego otrzymał dużą liczbę folwarków pod Lublinem. Były także Zemborzyce Poduchowne, wieś i kolonia, obie nieduże (SKLG 341, 342). W 1921 r. Zemborzyce to były: wieś, kolonia, folwark i młyn. Sama wieś miała 308 domów i 2129 mieszkańców (Spis 69). Obecnie istnieje sześć wsi objętych jedną nazwą Zemborzyce: najstarsze Zemborzyce Kościelne, przy nich Z. Górne i wyrosłe na zachód od rzeki Bystrzycy w ostatnich latach Z. Dolne, Z. Podleśne, Z. Tereszyńskie i Z. Wojciechowskie (DzUL 1, 2-10). Po oddaniu do użytku Zalewu Zemborzyckiego Z. Górne i Kościelne zostały wchłonięte przez m. Lublin (WU III 760).