(1250 kop. XVII w. Dutsco, 1257 fals. XIV w.?, kop. 1650 Ducsko) niezident. wieś, prawdop. z pogranicza Wielkopolski i ziemi lubuskiej.

1. [Pow. pozn.?]

3. Własn. rycerska, potem klasztoru cyst. parad. 1250 ks. Przemysł [I] poświadcza, że komes Sulisław s. Broda (filius Brodonis) z Wyszanowa za zgodą swych braci, żony i synów nadał pewne pustkowie (desertum) zw. D. klasztorowi cyst. w → Paradyżu (Wp. 1 nr 286); 1257 tenże ks. bierze w opiekę i zatwierdza posiadłości klasztoru parad., m. in. wsie Młodawsko [obecnie Młodasko k. Buku], Grodziszcze [k. Glińska na S od Gościkowa – Paradyża, w ziemi lubuskiej], → Cholmen, D., Lauski [→ niżej, Uwaga], Zaborowo, Zakrzewo [wsie k. Książa], obdarza je imm. ekon. i sąd. oraz zezwala na ich lokację na pr. niem. (Wp. 1 nr 351; Bielińska 261-262; Sik. Kryt. 165).

Uwaga: Kozierowski, wątpliwe czy słusznie, identyfikował D. z Dłuskiem k. Skwierzyny (obecnie Krasne Dłusko), uznając nazwę Lauski, wymienioną po D. w dok. z 1257, za późniejszy wtręt stanowiący niemieckie tłumaczenie nazwy Dłusko (K 2, 33-34; nazwa Lauske zamiast Dłusko występuje na mapie Gaula z 1812). Wątpliwości co do trafności tej identyfikacji nasuwają się z następujących powodów: w dok. z 1250, znanym również z kopiariusza z XVII w., zabrakło przy nazwie D. tej rzekomej nazwy alternatywnej, a w dok. z datą 1257 po nazwie D. brak słowa „alias”, czy in. określenia tłumaczącego sens nazwy Lauski w znaczeniu przypisywanym jej przez Kozierowskiego. Za lokalizacją D. na pograniczu Wielkopolski i ziemi lubuskiej mógłby przemawiać jej kontekst z wsiami Grodziszcze i Cholmen.