1311 fals. XV w. Langenow (Katalog dokumentów przechowywanych w archiwach państwowych Dolnego Śląska, t. 2, opr. R. Stelmach, Wrocław 1991, nr 229), 1528 Langnowo, Lagniewo, Łagnowo (Reces s. 8, 19), obecnie wsie Łęgoń i Cieniawa, 6 km na SE od Wschowy.

1. 1311 (fals. XV w.), 1529 n. dystr. Góra (CDS 16 nr 3199; WsG 2, 66v); 1528, 1585 ks. głog. (Reces 8; PG 22, 486v); [par. Siedlnica?]; → uwaga.

2. 1528 opis granicy Wielkopolski i Śląska: droga z L. do Siedlnicy [obecnie Świdnica] stanowi granicę między Kowalewem w Królestwie Polskim a L. w ks. głog.; między dębem oznaczonym krzyżem a strugą płynącą od mł. w L. postawiony ma być kopiec; od niego granica biegnie do drogi z L. do Kowalewa; dalej granica biegnie drogą, strugą płynącą od mł. w L. do mł. Zulcz, a od mł. Zulcz do brodu → Hundsloch; łąki w L. wsi opata lubiąskiego, których od dawna używają starostowie wsch., mają zostać oznaczone, a starostowie będą ich dalej używać; wójtostwo w L., które od dawna posiadają pewni szlachcice z Polski, ma nadal podlegać opatowi jako panu wsi; w lasach w L. od dawna mieszkańcy wsi w Polsce mieli pr. wyrębu drzewa; jeżeli opat nie wyrazi zgody na utrzymanie tego zwyczaju, ani nie dojdzie do porozumienia z owymi mieszkańcami wsi z Polski, wówczas będą oni mogli wnieść o rozsądzenie tej sprawy przez sąd; granica między Siedlnicą a L. biegnie dalej od brodu Łęgnowskiego drogą w stronę Święciechowy i Rydzyny aż do drogi Hundsloch, która biegnie z Góry do Głogowa (Reces 8-10); droga zw. Polska Droga stanowi granicę wsi Siedlnica i Olbrachcice w Królestwie oraz Bronie i L. w ks. głog. aż do kopca narożnego dzielącego Olbrachcice, Długie, Bronie i Ł. (Reces 19).

1529-31 mł. → Łęgnowski Młyn.

3. Własn. kl. cystersów w Lubiążu [na Śląsku]: 1311 (fals. z XV w.) Henryk ks. głog. zaświadcza, że Ramfold Filcz sprzedał wieś L. w dystr. Góra wraz z sądownictwem wyższym i niższym opatowi lubiąskiemu za 400 grz. (CDS 16 nr 3199; Katalog, 1. c.); 1326 (zapewne fals.) Jan ks. ścinawski zatwierdza klasztorowi w Lubiążu posiadanie przywilejów i dóbr, m. in. wsi L. (CDS 18 nr 4492).

1528 wieś L. opata lubiąskiego → p. 2.

1585 Łukasz Rydzyński zapisuje swej ż. Annie Rokossowskiej po 12000 zł posagu i wiana na Jarogniewicach i Kawczynie w pow. kośc., Siedlnicy i Kowalewie w pow. wsch. oraz opust. L. w ks. głog. (PG 22, 486v).

4. 1528 wójtostwo czyli sołectwo w posiadaniu szlachciców z Polski → p. 2; 1531 sołectwo czyli → Łęgnowski Młyn.

7. Nazwy geograficzne Śląska, pod red. S. Rosponda, H. Borka, t. 2, Warszawa 1985, s. 36.

Uwaga: Zdecydowaliśmy się uwzględnić hasło Ł. w Słowniku województwa poznańskiego, aczkolwiek w średniowieczu i dowodnie aż do końca XVI w. wieś ta należała do Śląska. Wieku XV sięga jednak na pewno poświadczone w 1528 użytkowanie łąk w Ł. przez starostwo wsch. Na łąkach tych powstał z czasem folw. starościński, uważany za należący do Polski. Nie wspominają go lustracje z 1628 ani 1659, dopiero inwentarz dóbr starostwa z 1758 mówi o folw. w Ł. „wsi częścią do Polski, częścią do Śląska należącej” (WsG 217, 82). Na mapie Perthéesa (1791) oznaczono osobno Langnowo (folw.) i Langenau (wieś), choć oba (nieściśle) po polskiej strony granicy. Folw. przekształcił się w odrębną osadę, należącą do pow. wsch., podczas gdy pierwotna wieś Ł. zawsze należała do pow. górowskiego. Oba sąsiadujące ze sobą obiekty nosiły jednak nadal nazwę Langenau. Dopiero w 1945 władze pol. wsi w pow. wsch. nadały zbliżoną do historycznej nazwę Łęgoń, zaś wsi w pow. górowskim nazwę Cieniawa.

Trudno jest dokładnie rozróżnić przekazy dotyczące Ł. od informacji o wsi Łękanów (1944 Lanken), położonej również w okręgu Góra, również należącej do kl. w Lubiążu i zapisywanej bardzo podobnie w źródłach (Lankenaw, a niekiedy i Langenaw). Do Łękanowa odnieść trzeba wzmiankę w dok. z 1310 (Wp. 2 nr 932), którą K 4, 443 przypisał naszemu Ł.

Nie należy najpewniej łączyć z Ł. rodziny szlacheckiej von Langenau, występującej na Śląsku od XIV w. Na Śląsku istnieje cały szereg wsi o takiej nazwie, a można się nawet liczyć z możliwością imigracji z Niemiec.