1Stdza, sdza znaczy ścieżka, po łacinie semita (Słownik staropolski, 8 s. 439) (1270 Borunowska Stza), miejsce zw. tak od ścieżki prowadzącej do Borunowa na Śląsku Opolskim, na granicy śląsko-krakowskiej, k. późniejszej wsi Starcza, położonej 17 km na SE od Częstochowy.
[Pow. lel.]
1270 Bolesław Wstydl. nadaje Hensirowi i Piotrowi ss. Macieja Hensirowica, dziedzicom → Dąbia, → Bojków2→ wyż. Bojków (s. 177), gdzie mylna lokalizacja B. S. i niewłaściwa identyfikacja Dubia [Dąbia]. Bojków leżał na granicy dzielnicy krak. i śl. przy drodze do Borunowa, w miejscu Starczy i zapewne częściowo Rększowic [por. też dokument z 1341 w ZDM. 8, 2530] z otaczającą go częścią puszczy i lasu książęcego, należącego do łowów książęcych, od miejsca zw. Gołubowe Ławy k. Śmiłowa (Smylou) aż do miejsca zw. B. S. i stąd do drogi z Rększowic (de Ruccewych), a dalej przez Pniewną (per Pneunam), do góry zw. Czeremeszna i od tej góry przez ścieżkę (per semitam) do Gołubowych Ław (MP. 1, 79).
1 Stdza, sdza znaczy ścieżka, po łacinie semita (Słownik staropolski, 8 s. 439).
2 → wyż. Bojków (s. 177), gdzie mylna lokalizacja B. S. i niewłaściwa identyfikacja Dubia [Dąbia]. Bojków leżał na granicy dzielnicy krak. i śl. przy drodze do Borunowa, w miejscu Starczy i zapewne częściowo Rększowic [por. też dokument z 1341 w ZDM. 8, 2530].