DĄBROWICA

(1330 Dambrowa z or., 1427 Dambrovicza, 1468 Dąbrowycze, 1489 Dąbrowicza) 11 km na SW od Bochni.

1. 1489 n. pow. szczyrz. (RP s. 141; ŹD s. 61); 1470-80 n. par. Niegowić (DLb. 2 s. 117).

3. Własn. szlach. 1330 D. w posiadaniu Jaszka Brunowica dz. Sobolowa → p. 4; 1427, 1468, 1518, 1521, 1523 → Chrostowa p. 3; 1432 pleban z Sobolowa pobiera kamień łoju z karczmy w D. (ZDM 5, 1392, dok. interpol. ? - zbyt rozwlekły opis uposażenia plebana w Sobolowie oraz nie używane w tym czasie imiona); 1489-99 brak danych o poborze (RP s. 141; ŹD s. 447; RP s. 168, 184, 197, 216, 89, 124, 51, 23); 1508, 1520 w D. pobór z 1 ł. (RP s. 351, 858); 1529 zagrodnik, młynarz, 3 kmieci → p. 5; 1530 w D. pobór z 1/2 ł. (RP k. 28).

4. 1330 Władysław Łok. przenosi z pr. pol. na średz. wsie Jaszka Brunowica: Grajów, Sobolów i D. (Mp. 1, 183 → Uw.).

5. 1529 dzies. snop. od zagrodnika i młynarza wart. 20 gr, od 3 kmieci dzies. pien. po 4 gr klasztorowi w Trzcianie (LR s. 85).

Uw. Dąbrowę tę zidentyfikowano z D. ze względu na sąsiedztwo z Sobolowem. Co prawda Brunów zalicza się do Strzemieńczyków, a D. i Chrostowa należały do Półkoziców Marszowskich, ale Dąbrowa mogła przejść na własn. tych drugich, podobnie jak w XV w. Sobolów pozbyty przez Brunów. Co do tej identyfikacji zob. też S. Mateszew, Osadnictwo i stosunki własnościowe do końca XV w., [w:] Bochnia. Dzieje miasta i regionu, Kr. 1980, s. 56, 74.