(1373 n. Gorca, 1374 Gora, 1381 Gorga, 1397 Gorki, 1398 Gorkow, 1529 Gorka seu Myklvschowicze, 1530 Gorka Micluschow, 1581 Wrzodowa Gora), dziś Górka Kościelnicka, 17 km na NE od centrum Krakowa.

1. 1490 n. pow. prosz.; 1581 W. G. w tymże pow. (ŹD s. 443, 7); 1373 n. par. własna, dek. Pleszów (Rejestr Świętop. k. 12); 1529 dek. Witów (LR s. 334); 1598 dek. Proszowice (WR k. 259).

2. 1397-8 Piotrasz z G. przeciw Imramowi z Czulic o wycięcie 80 drzew (SP 8 uw. 220/4; ZK 2 s. 529); 1403 Strasz z Kościelnik pozywa Mikołaja ze Świeradzic [Sieradzic] i Włodka z Kościelca o to, że przeorali granicę między ich wsią G. a Kościelnikami i o wycięcie krzaków nad gajem (super luco; ZK 3b s. 80-1); 1408 G. k. Kościelnik → p. 3; 1417 Imram z Czulic na podstawie dekretu panów [sądu] pozyskuje wieczyście przysięgą na Maćku z G. drogę oraz naprawę grobli i mostu od brzegu do brzegu w dziedzinie G. bez prawa pobierania jakiegokolwiek cła; Jan z Lucianowic [Łuczanowic] komornik podsędka krak. Krystyna Myszki oddala apelację Maćka z G. od wyroku w sprawie z Imramem z Czulic o karę XV z tytułu nienaprawiania drogi, mostu i grobli w G. (ZK 6 s. 298, 366); tenże Maciej po wizji woźnego sądowego ma zapłacić karę XV Imramowi z Czulic i takąż sądowi, ponieważ nie naprawił drogi przez bagno w G. (SP 2, 1518; ZK 194 s. 72 z adnotacją, że zapłacił).

1434 Jan Strasz z Kościelnik i Bartłomiej z G. pisarz generalny ziemi krak. zamieniają się dobrami w celu założenia stawów w ich dziedzinach albo na inny użytek. Jan Strasz daje Bartłomiejowi połowę swego bagna zw. Rokicie z wikliną i krzakami, leżącego pod gajem wsi Kościelniki w kierunku G. z jednej strony i w kierunku Wróżenic z drugiej strony, idąc do dolnej cz. góry i gaju wg znaków granicznych aż do końca granic między wsiami Kościelniki i Wróżenice, które w tym gaju z dawna są wyznaczone. Druga połowa tego bagna od dawna należy do Bartłomieja, do dolnej cz. góry i gaju k. bagna, poczynając od części rzecznej i idąc z Kościelnik do G., „ubi granicze aut gades” po obu stronach to jasno pokazują. Jeśli woda z założonych przez Bartłomieja stawów wyleje i wejdzie do lasu Jana Strasza, to wówczas za znakami granicznymi dla obrony swych dóbr może on wykonać groblę, otaczającą i zatrzymującą bieg wody, własnym kosztem, bez współpracy Bartłomieja i jego nakładów pieniężnych. Gdyby Jan Strasz albo jego spadkobiercy nie chcieli wykonać grobli i powstrzymać biegu wody w lesie między górami, albo w innym miejscu, to zarówno Bartłomiej, jak i jego spadkobiercy nie będą pociągani sądownie o szkody, czyli nie będą płacić zwyczajowych kar. Jeżeli tenże lub jego spadkobiercy wykonają we wspomnianych miejscach pod gajem groblę pierwszego swego stawu k. drogi za znakami granicznymi ponad dobrami Jana Strasza, to ani on, ani jego spadkobiercy nie będą tego zabraniać, czy też w jakikolwiek sposób w tym przeszkadzać.

W zamian za ww. połowę bagna Bartłomiej daje Janowi Straszowi łąki i pastwiska z tyłu góry, idąc w prawo z G. do Kościelnik, poczynając od drogi k. bagna, która biegnie przez nie w prawą stronę w kierunku Kościelnik, k. tej góry wg znaków granicznych aż „ad aciem montis” i do rz. zw. → Głęboka, płynącej obok tej góry, i nie dalej. Rzeka ta stanowi bowiem od dawna granicę między G. a Stanisławicami [należącymi do Jana Strasza]. Na tych łąkach i pastwiskach może on urządzić groblę stawu w tyle swego sadu znajdującego się w Kościelnikach albo przeznaczyć je na inny użytek. Gdyby woda wylewała się ze stawu Jana Strasza i gdzieś zalewała za granicami wiklinę na bagnie, łąki albo role Bartłomieja k. tych łąk, to własnym kosztem może on wykonać ponad granicami groblę celem zatrzymania wody. Inna grobla pokazuje wieczyste granice. Jeśli nie wykona takiej grobli, to nie może sądownie dochodzić szkód na Janie Straszu lub jego spadkobiercach. Gdyby woda z owego stawu zalewała pastwiska k. rz. Głębokiej „ex ista parte montis versus G.”, na których mieszkańcy G. z dawna wypasają bydło, to Bartłomiej powinien własnym kosztem wykonać groblę k. rz. Głębokiej, broniąc w ten sposób wspomnianych pastwisk, aż do przekopy znaczącej koniec granic Stanisławie na łąkach zw. Rudki (Ruthky). Za tą przekopą woda ze stawu Jana Strasza nie powinna się rozlewać w kierunku mostu powyżej dóbr Bartłomieja, nie może też uchodzić w tym miejscu do rzeki lub zalewać jej brzegów. Woda w tym stawie powinna mieć poziom równy z brzegami rzeki. W przypadku spływania ryb ze wspomnianego stawu Jana Strasza w górę przez rzekę Bartłomiej powinien mu zezwolić postawić jakieś płoty do swego brzegu rz. Głębokiej „infrascriptum fossatum in graniciis ipsorum”, aby mógł się bronić przed szkodą. Płoty te nie mogą stanowić jakiegokolwiek zagrożenia dla starych granic, które z dawna wyznacza rz. Głęboka między G. a Stanisławicami. Obaj zobowiązują się nie odstępować wieczyście od tych granic. Bartłomiej przyrzeka ponadto, że ani on, ani jego spadkobiercy nie zbudują żadnego młyna we wpomnianych miejscach pod gajem należącym do Kościelnik, a nawet odstępuje wieczyście od zamiaru budowy młyna (ZK 10 s. 347-50); sąd ziemski krak. [3 XI 1434 w Kr.] zatwierdza powyższą ugodę i zamianę dóbr → r. 1521.

1445 dęby → p. 3; 1464 role i staw w Stanisławicach w kierunku G. (ZK 17 s. 282); 1470-80 G. graniczy z Węgrzynowicami i Wróżenicami (DLb. 3 s. 212, 427); 1521 Zygmunt Stary poświadcza, że w jego obecności Jan z Pilczy [Pilicy] star. lubelski i Barbara wd. po Hieronimie z Kurozwęk [pow. wiśl.] przekazali opiekunom dzieci tegoż Hieronima 28 dok. dotyczących dóbr należących do Kurozwęckich, m. in. ww. dok. sądu ziemskiego z r. 1434 [wtedy do Kurozwęckich należały także wsie G., Kościelniki i Stanisławice] (MS 4, 12 928; MK 35 k. 383, 388; BPAN rps 8620).

3. Własn. szlach. 1374-98 Piotr, Piotrasz z G. (SP 8, 1, 6414, 7077, 7080, 7237); 1385 kmiecie z Pobiednika przeciw Piotraszowi [sołtysowi] z Pobiednika i ongiś z G. (ZK 2 s. 203); 1398 Spytek wwda krak. przeciw Piotraszowi z G. o przyw. na sołectwo w Pobiedniku (SP 8 uw. 246/5); Katarzyna z Irządz z dziećmi przeciw Piotraszowi z G. o cz. w Koźmicach i Mietniowie (SP 8, 7522, 7633, uw. 242/48); 1399 panna Halszka z Mikluszowic [dziś nie istn., leżały między G. i Ruszczą] z Bychną wd. po Piotrze z Mikluszowic o 50 grz., połowę zasiewów w G. i Mikluszowicach, połowę bydła i puściny po Paszku (SP 8, 9214).

1402-8 Mikołaj z G. i Świeradzic (ZK 3 s. 330; 3b s. 81; 5 s. 31); 1402 tenże ma zwrócić 50 grz. kwartników Michałowi wójtowi m. Skawiny, w których dał mu w zastaw połowę wsi G. (ZK 3 s. 330); 1403-8 Włodek z → Kościelca i G. (ZK 3b s. 81; 5 s. 31); 1403 Szczepan z Tęgoborzy przeciw Wawrzyńcowi z Zabawy [pow. pilzn.] o bezprawne wymłócenie i zabranie zboża z G. z 4 stogów pszenicy oraz po jednym z żyta, jęczmienia i prosa (ZK 3b s. 39); 1404 Maciej kmieć z G. (ZK 3b s. 476, 485); 1408 Mikołaj ze Świeradzic i Włodek z Kościelca sprzedają za 500 grz. szer. gr i za pole zw. Karczmisko w Pstroszycach Maciejowi z Pstroszyc wieś G. k. Kościelnik z pr. patronatu kościoła. Mikołaj i Włodek sprzedają to pole za 60 grz. Boguszowi z Pstroszyc (ZK 5 s. 31); 1408-17 Maciej, Maciek z G. i Pstroszyc (SP 2, 1441, 1518; ZK 5 s. 7, 236, 252, 346, 374; 6 s. 195-7, 265, 269, 280, 360; 193 s. 90, 137-8, 195, 199, 205, 217, 284, 333; 194 s. 4, 9, 16, 20, 72); 1408 tenże ma zapłacić 70 grz. Mikołajowi ze Świeradzic pod gwarancją zastawienia mu dwu cz. dziedziny w G. wraz z zasiewami; 1409 Mikołaj z Zagórzyc zeznaje, że Maciej z Pstroszyc spłacił mu 140 grz. z tytułu zastawu, który miał na G. (ZK 5 s. 51, 174).

1411 Maciej z Pstroszyc alias z G. daje swej bratanicy Dorocie ż. Tomka z Małus 60 grz. posagu; tenże Maciej wyznacza ż. Elżbiecie 100 grz. wiana (dotalicii wano) na trzeciej cz. dziedziny w G., która należała do Włodka z Kościelca; tenże Maciej wyznacza swej rodzonej bratanicy Piechnie 70 grz. półgr na całej cz. dziedziny w G. Jeśli on umrze, a ona nie wyjdzie za mąż, będzie tę część trzymać zastawem w tej sumie (ZK 5 s. 243; 193 s. 138); 1416 tenże oddala przysięgą roszczenia Imrama z Czulic o pobicie jego kmieci Kotły i Buga oraz zabranie 2 koni z Wróżenic; 1417 Mikołaj ze Świeradzic zobowiązuje się dostarczyć do G. Maciejowi z G. 20 ćw. pszenicy miary prosz. pod karą XV dla niego i sądu (ZK 194 s. 16, 51); 1419 Marek z Tworowa [dziś Oksa, pow. chęc.] z ż. Elżbietą i Zygmunt z Tęgoborzy z ż. Magdaleną godzą się na dożywocie Elżbiety wd. po Maćku z G. w tej wsi i we wszystkich innych (ZK 6 s. 592).

1423 [Elżbieta] wd. po Maćku z G. zeznaje, że Bartłomiej „de Przysszuicz” kupił od niej, jej szwagra Chebdy i jej dzieci dziedzinę G. (GK 2, s. 190); Elżbieta ż. Marka z Tworowa, Magdalena ż. Paszka z Tęgoborzy za zgodą mężów i Anna cc. zm. Maćka z G. sprzedają za 600 grz. gr pras. Bartłomiejowi „de Pryschwicz” całą wieś G. z pr. patronatu kościoła (ZK 7 s. 272); 1423-41 Bartłomiej, Bartosz, Bartek z G. i Krakowa pisarz generalny ziemi krak. (SP 2, 2051, 2648, 2843, 2846; GK 2 s. 497; ZK 10 s. 176, 178, 290, 347; 11 s. 269, 456, 493; 197 s. 387; MK 35 k. 388; OK 6 s. 81, 189); 1425-44 Ożanna z G. i Mikluszowic ż. Bartłomieja, wd. po nim od r. 1441, potem ż. Jana Warszowskiego h. Nałęcz (SP 2, 2846; GK 2 s. 114, 118, 486, 500, 510; OK 6 s. 630; ZK 12 s. 160); 1425 Jan z Mikluszowic zagr. w G. (GK 2 s. 316); 1425 → p. 4; 1426 Bartosz z G. przeciw zagr. Jakubowi z Branic i Janowi z. Mikluszowic o ucieczkę z G. (GK 2 s. 497, 508, 517); Jan zw. Niemiec zagr. z G. (GK 2 s. 486); Mikołaj Niemiec kmieć plebana z G. (GK 2s. 500, 510); Nikiel alias Niemiec zagr. z G. (GK 2 s. 475); 1428 Wawrzyniec, Mikołaj i Stanisław kmiecie z G. (GK 3 s. 60, 65, 77); 1432 Bartłomiej z G. pisarz generalny ziemi krak. przyjmuje rezygnację przez Grzegorza i Piotra z Branic oraz ich matkę Dorotę z wsi Mikluszowice (ZK 10 s. 22, 38)¹Już w trakcie korekty natrafiłem na zapiskę: 1431 br. Grzegorz i Piotr z Branic, poręczając za matkę Borcie, sprzedają z pr. wykupu za 300 grz. półgr pisarzowi generalnemu ziemi krak. Bartłomiejowi z G. wieś Mikluszowice z 4 wołami i 3 końmi roboczymi tamże (GK4 s. 315-6). Pod hasłem Kościelniki znajdą się dotyczące G. m. in. następujące zapiski: GK 20 s. 750-1 z r. 1478; 28 s. 1166 z r. 1503; 1433 Magdalena ż. Piotra, c. Abrahama z Goszyc wstrzymuje wystawienie dok. w sprawie kupna Mikluszowic przez Bartłomieja z G. (ZK 10 s. 178 ― zapiska przekreślona); Grzegorz z Branic starszy br. [Piotra] sprzedaje za 300 grz. półgr Bartłomiejowi z G. dziedzinę, czyli wieś po ojcu [Wierzbięcie], zw. Mikluszowice, i poręcza za matkę Dorotę i br. Piotra (ZK 10 s. 176-7); 1434 → p. 2; Bartłomiej z G. i jego ż. Ożanna biorą w dożywocie od kl. tyn. wieś Węgrzynowice (ZK 10 s. 290); ciż zeznają, że wieś tę posiadają w dożywociu, po ich śmierci wróci ona w posiadanie kl. tyn. (Tyn. 175); 1436 Piotr włodarz Bartłomieja z G., wyrządziwszy mu w dobrach wiele szkód, dopraszał się jego miłosierdzia i łaski. Bartłomiej godzi się darować mu winy pod warunkiem, że przez 3 lata będzie on rezydował w jego dworze w Węgrzynowicach jako kmieć (colonus) i gospodarował tam przykładnie i gorliwie bez jakichkolwiek szkód. Jeśli nie dotrzyma warunków umowy i ucieknie, Bartłomiej będzie go ścigał i traktował jak zbiega. Piotr ochoczo przystaje na wszystkie warunki (SP 2, 2648); 1441→ p. 6.

1443 Wojciech Kaczka przedmieszczanin raciborski sprzedaje za 1200 grz. szer. gr pras. kanclerzowi Królestwa Janowi z Koniecpola [woj. sier.] całe cz. dziedz., czyli G., i Mikluszowice, które mu przypadły po jego zm. br. stryjecznym Bartłomieju z G. Zdziebor ze Świeradzic zobowiązuje się bronić Jana z Koniecpola przed wszelkimi przeszkodami i stratami wg zwyczaju ziemskiego. Ożanna wd. po Bartłomieju rezygnuje z pr. do posagu i wiana na ww. dobrach. Obydwoje zaś poręczają królowi za Wojciecha Kaczkę w ten sposób, że spłaci on długi Bartłomieja, a uzyskanych od kanclerza pieniędzy nie wywiezie z Królestwa, ale powinien je „super bonis hereditatis reponere”, w przeciwnym razie zapłacą oni królowi całą sumę. Ożanna zobowiązuje się uwolnić Zdziebora z poręki danej kanclerzowi i królowi, jeśli tego nie uczyni, będzie on na niej dochodził strat poniesionych z tytułu poręki. W wynikających z tego sprawach spornych będzie ona odpowiadała na roczkach sądowych w Proszowicach (ZK 198 s. 148-50); 1445 Jan z Koniecpola kanclerz Królestwa obwinia [dzierż. G. i Mikluszowic] Mik. Czarnockiego z Wierzbicy [pow. ksiąs.; par. Mstyczów] o bezprawne wycięcie 70 dębów tam, gdzie nie miał prawa, wart. 10 grz. i tyleż straty, omłócenie 50 kop żyta na 6 grz., zabranie w G. 4 wołów wart. 8 grz., czego nie miał w umowie. Ponadto oskarża go o 3 konie robocze wari. 6 grz., zabranie w zastawionym mu folwarku w G. poza umową 50 ćw. omłóconej pszenicy ― każda wart. 14 gr, co w sumie daje 14 1/2 grz. i 4 gr, bezprawne wymłócenie stogu owsa, z którego było 150 korców, stogu prosa, z którego było 150 korców, zabranie 30 ćw. omłóconego owsa, sprzedanie za 2 grz. gumna w Mikluszowicach oraz o przywłaszczenie sobie 6 grz. za sprzedanego konia w G. (ZK 198 s. 274- 5); 1446 mieszcz. krak. Jan Hanusborg pozywa Mik. Czarnockiego dzierż. z G. i Mikluszowic o to, że nie wiadomo, jakim prawem trzyma te dobra dziedziczne wart. 1000 grz. gr pras., należące do nie mającej potomstwa jego ciotki, pozbyte bez jego wiedzy. Mikołaj kieruje pozew sądowy na najbliższy zjazd generalny (SP 2, 3251); 1447 Jan z Koniecpola kanclerz Królestwa ma oddać 390 fl. węg. Pawłowi ongiś z Karniowa pod gwarancją wwiązania go do dóbr G. i Mikluszowice (ZK 13 s. 42); tenże Jan wstępuje w spór Mik. Czarnockiego z mieszcz. krak. Hanusborgiem. Czarnocki jest wolny od pozwu o wsie G. i Mikluszowice, ponieważ powołał przed sąd kanclerza jako kupca tych wsi; Zdziebor ze Świeradzic zeznaje, że z tytułu poręki uwolni tegoż Jana ze sprawy o 1200 grz. szer. gr i wystąpi w charakterze zachodźcy w sporze o nabyte przez Jana wsie G. i Mikluszowice. Zdziebor dawał porękę za mieszcz. raciborskiego Wojciecha Kaczkę. Jeśli nie uwolni Jana, odda mu tę sumę i tyleż za straty, a jeśli uwolni, nie będzie go dotyczył drugi pozew Hanusborga; br. Mikołaj i Stanisław z Pleszowa, Elżbieta ż. Andrzeja Łabędzia z Goździkowa [pow. rad.], Anna ż. Kostuszka z Rudna i mieszcz. krak.: Mikołaj, Waltek, Winek, Stanisław i Jerzy jako pozywający nie stawili się na termin przeciw kanclerzowi Janowi z Koniecpola o G. i Mikluszowice pr. bliższości po Ożannie wd. po Janie Warszowskim. Ta, będąc bez potomstwa, wniosła 300 grz. posagu, a po śmierci Warszowskiego wzięła wiano z dóbr swoich, mianowicie 400 grz., złoto, srebro, perły i inne kosztowności. To wszystko było wniesione na dobrach G. (ZK 146 s. 510-1, 531-2); Jan z Koniecpola kanclerz Królestwa zeznaje, że spłaci 40 grz. czynszu, zapisanego za 600 fl. węg. mgrowi Janowi Staremu pisarzowi generalnemu ziemi krak. na wsiach G., Łuczyce i Mikluszowice, tj. na kmieciach „collocatis alias ossiyadle”, karczmach, młynach i zagrodach (ZK 13 s. 217).

1469 Katarzyna, Dorota i Tomasz kmiecie z G. kanclerzyny Doroty [wd. po kanclerzu Janie Koniecpolskim] (ZK 16 s. 517, 538); 1470-80 dz. Jakub Koniecpolski h. Pobóg, folwark, 6 ł. kmiec., 3 zagrody z rolami, 2 karczmy, role plebana (DLb. 2 s. 41); 1481 Piotr Kmita z Wiśnicza pozywa Jana włodarza kanclerzyny Doroty o to, że jego młynarz Mikołaj Gielin uciekł z 12 grz. z Piotrkowic do G. (ZK 201 s. 426); 1488 magn. Dorota z Sienna [pow. rad.] wd. po Janie z Koniecpola zeznaje, że sprzedała za 1000 grz. kaszt. sądec. Andrzejowi z Oleśnicy [pow. wiśl.] i Janowi Piotrowskiemu z Karwowa [pow. sand.] archidiak. sand. całą wieś G. ze spichlerzem oraz zasiewami ozimymi i jarymi; Jan Piotrowski zobowiązuje się zapłacić Dorocie 700 grz. pod gwarancją zastawienia jej wsi G. (ZK 202 s. 245-6 ― zapiski przekreślone); 1489-90 w G. i Mikluszowicach pobór z 3 ł. (RP s. 139; ŹD s. 443 ― tu błędnie z 2 ł. i w samych Mikluszowicach); 1491-9 w G. i Mikluszowicach pobór z 2 ł. (RP s. 166, 182, 196, 213, 85, 121, 48, 19); 1491 Andrzej z Oleśnicy kaszt. sądec. i Jan Piotrowski archidiak. sand. odstępują Dorocie z Sienna wd. po Janie Koniecpolskim wieś G., którą od niej kupili za 1000 grz.; taż Dorota dz. G. daje kanclerzowi Królestwa Krzesławowi z Kurozwęk [pow. wiśl.] wieś G. w pow. prosz. w zamian za karczmę w Rzędowicach i za 1000 grz. gr pol. Karczmę tę sprzedaje ona Janowi Piotrowskiemu (ZK 202 s. 325-30).

1504 z podziału dóbr po Piotrze z Kurozwęk Mikołaj z Kurozwęk wwda lubelski bierze m. in. Kościelniki, Stanisławice, Wolicę [Wolę Stanisławską] i G. (MS 3, 1942); 1508 ww. wsie w masie spadkowej po wwdzie lubelskim Mikołaju z Kurozwęk do podziału, w którym mają uczestniczyć m. in. jego dzieci i Ewy Rytwiańskiej Hieronim i Elżbieta; 1509 Hieronim z Kurozwęk zabezpiecza otrzymaną od ż. Barbary sumę posagową m. in. na ww. wsiach (MS 4, 331, 9057); 1511 tenże zabezpiecza ponownie tejże posag i wiano m. in. na ww. wsiach (MS 4, 9986); jak wyżej (MS 4, 2451); 1521 → p. 2; 1530 w G. Micluschow Parochialis [czyli w G. i Mikluszowicach] pobór z 4 ł. i karczmy dorocznej z prętem roli (RP k. 23).

4. 1425 Ożanna ż. Bartka z Krakowa pozywa Piotra pleb. z G. o to, że sądził poddanych w tej wsi wg pr. pol., nie stosując pr. niem., a woźnego „szaliczem arestavit”. Ponadto ortum alias zagrodę bez jej wiedzy osadził tam, gdzie żadnej przedtem nie było (SP 2, 2051).

5. 1373-4 nowo ufundowana par. w G., świętop. 7 sk. (Rejestr Świętop. k. 12, 35); 1408, 1423 pr. Patronatu → p. 3; 1425 → p. 4; 1426 kmieć plebana → p. 3; 1440 na prośbę Bartłomieja z G. bp krak. Zbigniew poleca mianować księdza Stanisława ze Skawiny koadiutorem kościoła par. w G. (ZDK 2, 409); 1470-80 kościół drewn. pod wezw. Wszystkich Świętych, pleban ma własne role, dzies. snop. z folwarku w G. wart. 4 grz., z folwarku w Kościelnikach wart. 3 grz., z folwarku w Stanisławicach, ma też prawo do dzies. z folwarku w Węgrzynowicach, z którego kl. tyn. nie chce płacić dzies. W par.: G., Kościelniki i Węgrzynowice. Dzies. snop. i kon. w G. z łanów kmiec.., zagród i karczem prebendzie Rosiejowskiej w kat. krak. (DLb. 2 s. 41; 1 s. 31, 111); 1529 posesor beneficium par. kan. sądec. Jakub, w uposażeniu: dzies. snop. z folwarku w Kościelnikach wart. 10 grz., kolęda pół kopy gr, dzies. snop. z folwarku w Węgrzynowicach wart. 4 grz., o którą trwa spór z kl. tyn. Dzies. w G., czyli M., z 3 ł. wart. 6 grz. mansjonarii w Ruszczy (LR s. 139, 334); 1598 kościół Wszystkich Świętych sprofanowany i ograbiony przez heretyków (WR k. 259).

Plebani w G.: 1381-5 Dominik kapelan (SP 8, 1112, 2984); 1390-4 Stanisław pleb. (ZK 1c s. 53, 59, 141); 1398 Szymon (SP 8, 8539); 1398-1403 Stanisław (SP 8 uw. 246/6; ZK 3b s. 193, 223); 1403 Jakub wikary (ZK 3b s. 77); 1425-8 szl. Piotr z Potoku i Borowa pleb. (SP 2051; GK 1 s. 463; ZK 196 s. 27, 88, 228); 1441 Stanisław (ZDK 2, 425); 1449-51 szl. Jan dz. Suchoraby s. Jana i Elżbiety (ZK 13 s. 255-6, 424-5; 14 s. 6); 1464-8 Piotr (Teut. 3 s. 308; ZK 16 s. 505).

6. 1441 Bartłomiej z G. pisarz generalny ziemi krak. za zgodą ż. Ożanny ostatnią wolą nadaje dla 12 prezbiterów dom k. kościoła NMP w Krakowie, na którego utrzymanie i opłaty daje ogród na przedmieściu m. Kleparza k. Biskupiego oraz 5 grz. mniej 17 gr czynszu na kilku domach krak. Prezbiterzy obow. odprawiać za jego duszę 1 Mszę Św. w tygodniu i odmawiać anniwersarz na każde Suche Dni (ZDK 2, 425); 1501-2 Elżbieta i Barbara niewiasty z G., siostry Marcina pleb. w G. i dra medycyny Macieja zw. Złyraz (Zliraz, Zlyraseh), w sporze z Piotrem Ciołkiem kmieciem z G. (OK 2A s. 208, 212, 248).

Uw. W rachunkach świętop. z l. 1373-4 w dek. Pleszów została wymieniona nowo ufundowana par. w G. z taksą 7 sk. i dalej po par. Poborowice (też nowo ufundowanej) par. G. z taksą 6 sk. (Rejestr Świętop. k. 11 i 35). Różna taksa w zasadzie nie pozwala przyjąć, że jest to zwykły błąd pisarza, który wpisał dwukrotnie tę samą parafię do rejestru. Zachowany materiał źródłowy nie umożliwia prawidłowego wyjaśnienia tej sprawy.

W księgach retaksacyjnych w Archiwum Kapitulnym z l. 1513, 1527 i 1539 (rpsy I-17, I-24, I-18, ich charakterystykę podaje Z. Leszczyńska-Skrętowa we wstępie do LR) w dek. Witów wymieniono par. G., której dochody oceniono na 2 grz., ale nie podano specyfikacji opłat (pleban, wikary, minister ecclesiae). Dane te trzeba chyba odnieść do dziesiejszej Górki Kościelnickiej, która w tym czasie (1529) m. in. z parafią w Ruszczy należała do dek. Witów (LR s. 334). Z kolei w dek. Pleszów wymieniono po Poborowicach (tak też w l.1373-4), której dochody wyceniono na 5 grz. W księdze retaksacji z r. 1539 zaznaczono nawet, że wikary Stanisław płaci 3 gr, a minister ecclesiae 2 gr. Księgi retaksacyjne z ww. lat sporządzano na podstawie dawnych wykazów parafii, dlatego mogły w nich figurować dwie parafie G., tak jak w 1. 1373-4, choć już w XV-XVI w. znana była tylko parafia w G. Kościelnickiej, gdyż niewątpliwie miarodajne są tu dane z DLb. i LR.

Z zebranych w p. 3 danych wynika, że nie istniejące dziś Mikluszowice do początków XV w., w części należały do Gryfów z Branic, a w części do dziedziców G. Później zostały włączone do G. W tym kontekście dosyć intrygująca jest intytulacja: Wierzbięta dapifer Cracoviensis, heres de Branice et patronus de Ruszcza, de Mikluszowice (KK 2, 478) w dok. z r. 1403 w sprawie dziesięciny plebana połowy kościoła w Ruszczy. Do Wierzbięty mogła należeć cz. pr. patronatu kościoła w G. z tytułu posiadania Miklaszowic, należących do tej parafii. Gdyby chodziło o podkreślenie tego faktu, to w jego intytulaeji winno być „de Gorka”. Wydaje się, że de Mikluszowice należy odnieść do słowa heres. a nie patronus, bo dok. dotyczył dzies. w tej właśnie wsi. Może w G. pierwotnie było dwóch plebanów?