(1254 n. Skouiszin kop., 1236 Skowisin, Skouisin kop. 1470-80 Skowyszin) osada u źródeł potoku Grodarz (DLB III 72), w miejscu powstałej w XIX w. osady Skowieszynek, ok. 4 km E od m. Kazimierza (Wojc. 44).

[Pow. lub., par. XIII w. S., XV w. n. Kazimierz]. Własn. klaszt./król. 1254 Bolesław Wstydliwy potwierdza klasztorowi norbertańskciemu na Zwierzyńcu pod Krakowem posiadanie m. in. w. S. z przynależnościami: → Wietrzna Góra, Krępa, Wojszyn, Rzeczyca, Jaworze, z obu brzegami Wisły, jazami do łowienia ryb i lasami. Uwalnia ludność od stanu, stróży, krowy, owcy, przewodu, powozu, powołowego, od sądownictwa wojewodów, kasztelanów, sędziów. W razie zabójstwa sprawę osądzi sędzia książęcy wraz z prepozytem, a grzywnę pobierze prepozyt (KK I 40). 1256 Bolesław Wstydliwy jw. (Pol. III 33). 1286 Leszek Czarny jw. (ZDM I 11). 1287 Leszek Czarny jw. (Pol. III 64). 1470-80 w. nadana klaszt. przez ks. Kazimierza [Sprawiedliwego w II poł. XII w.]. Zniszczona napadami Tatarów, Rusinów i Litwinów przeszła na własn. król. We w. znajdowały się kośc. drewn. i „cella” norbertańska. Za czasów Długosza stała kaplica ś. Jana przed Bramą Latyńską, wzgl. Jana Chrzc, do której schodziło się wielu ludzi na odpust. Dzies. z folw. należącego do zamku kazimierskiego plebanowi w Kazimierzu (DLB III 59, 71-72, C. Deptuła, Cella de Skowiszin, przyczynek do najstarszych dziejów Kazimierza Dolnego nad Wisłą, Rocz. Lub. X 1960).