/297/, część m. Lublina. Slawino w 1317 r. należące do protoplastów Firlejów otrzymało prawo średzkie (DM IV 895), w 1330 r. zaś prawo magdeburskie (KDMp IV 602). W 1401 r. Slauin należał z Dąbrowicą i szeregiem innych wsi do Adama i Jakuba z Mełgwi (DM I 239), a w 1411 r. miał tę wieś Janusz (MHL 7). W 1432 r. występuje Stanislaus de Slawin (Ks Of 83), w 1436 r. wymieniono tę wieś przy okazji opisu granic między Konopnicą a Czechowem (MHL 8). Zapisał ją też Długosz (D I 200; II 537), widnieje w wykazie z 1529 r. (LR 429, 436). W 1531 r. miał Sławin 3 łany ziemi i młyn o 2 kołach (ZD XIV 347), tyleż w l. 1563 (KsP 33 409v, 495) i 1565 (ibid. 31), zaś 4 łany w 1626 r. (RL 9). Notowany w l. 1676, 1787 i 1801. Część tej wsi i znajdującego się tu dawnego majątku ziemskiego włączono do m. Lublina w 1959 r. (DL 22). Sławin notowany obecnie jako część Lublina (UN 114 32; L plan 1978) leży w północno-zachodnim rejonie miasta przy szosie warszawskiej.