/229/, część m. Lublina. Są to najbliższe okolice dworca kolejowego w Lublinie, dawniej istotnie pokryte piaskami. W 1755 r. Bronowice (zob.), dawna wieś podlubelska, zostały sprzedane wraz z „gruntem Piaski zdawna, a teraz noviter, Kazimierz nazywanym ...” (MHL 410). Zatem w 1755 r. Piaski były gruntem miejskim, pośrednio królewskim, na prawie jurydyki. W latach następnych powstało tutaj miasteczko zamieszkałe w 1775 r. m. in. przez 42 Żydów (KgL RMO 432 126v). W 1789 r. i później zwano tę jurydykę Kazimierz Nowy seu Piaski (ibid. 502 292). Tak też widnieje na mapie z 1786 r. (Perth). W 1774 r. na 28 posesji na Piaskach 18 należało do Żydów (Juryd 49, 51). Z kolei w 1780 r. ukazał się dekret królewski nakazujący „ostatecznie Żydów z miasta i Przedmieścia Krakowskiego rugować” (MHL 429). Spowodowało to, jak wynika ze spisów podatkowych, wzrost ludności żydowskiej w Piaskach „do ponad 100 głów”. Działał tutaj również odrębny od lubelskiego kahał (Juryd 127). Po zniesieniu jurydyk w końcu XVIII w. osada Piaski istniała nadal. Teren jej został w latach siedemdziesiątych XIX w. zajęty pod budowę dworca kolejowego. W 1884 r. odnotowano Piaski i Kazimierz jako przedmieścia Lublina (SG V 421), u Kolberga zaś występuje nazwa Piaski Żydowskie (KL I 311, 8). Teren byłej osady został włączony do miasta w 1916 r. (DL 22). W latach sześćdziesiątych notowane były jako część m. Lublina (DzUL 1, 2-10), spis z 1972 r. nazwy tej nie notuje (UN 114), brak też jej na planach. Spis z 1978 r. ponownie podaje P. jako część m. Lublina (WU II 711).