(1230 or. Gorsca, 1236 Gorka, 1256 Gorca) niezident. osada, położona prawdop. na lewym brzegu rz. Warty w okolicy Śremu lub Książa.

1. [Pow. kośc.?]

3. Własn. rycerska, od 1230 r. kl. cyst. w Paradyżu, od 1256 znowu rycerska: 1230 komes Bronisz nadaje po śmierci swej oraz żony kl. cyst. w → Paradyżu wszystkie swoje dobra, m. in. Albrechtowo, Chrząstowo, Konarskie i G. (Wp. 1 nr 128); 1236 ks. Władysław Od. zatwierdza wspomn. nadanie (za zgodą Sędziwoja, brata Bronisza i Jarosta, s. jego brata Chwała oraz żony i rodziców Bronisza) oraz uwalnia nadane kl. dobra od ceł i ciężarów pr. pol. (Wp. 1 nr 194); 1256 ks. Przemysł I poświadcza, że komes Dzierżek s. zm. Dzierżka, za zgodą braci swych, Gosława i Tomasza, oddaje cystersom w Gościchowie (→ Paradyż) swoją dziedzinę Lubiniecko [k. Świebodzina], otrzymując w zamian od kl. dziedzinę G. z 10 grz. srebra, 4 wołami, zasiewami i in. użytkami (Wp. 1 nr 335); 1257 fals. ks. Przemysł I bierze w opiekę i zatwierdza posiadłości kl. cyst. w Paradyżu, m. in. wieś G. wraz z przeprawą przez rz. Wartę, nadaje imm. i zezwala na lokacje wsi na pr. niem. (Wp. 1 nr 351; Bielińska 261-262).

Uwaga: Wydawca Wp. 4, 37 oraz K 2, s. 201, 204 utożsamiają – może słusznie – tę G. z Górką w par. Brodnica k. Śremu.