1224 Władysław [Od.] ks. w U., zawarłszy pokój ze swym stryjem, starszym ks. Władysławem [Lask.], czyni nadanie dla kl. w Trzemesznie (Wp. 3 nr 2024); 1225 Władysław syn Odona ks. w H. czyni nadania na rzecz templariuszy (Wp. 11 nr 1700; Temp. nr 1); 1225 abp Wincenty nadaje cystersom z Lubiąża [na Śląsku] dzies. z nadanych im przez Władysława [Od.] ks. w U. puszcz w ziemi nak. (Wp. 1 nr 118); tytuł ks. w V. widnieje na pieczęci Władysława Od. używanej do 1233 (Wp. 4 fig. VI; Z. Piech, Ikonografia pieczęci Piastów, Kraków 1993, s. 207, fot. 10).

Uwaga: Władysław Od. po powrocie z wygnania zajął z pomocą ks. gdańskiego Świętopełka gród w U. 9 X 1223 (odpowiednie przekazy →Ujście). Gród ten na kilka najbliższych lat stał się ośrodkiem jego władzy. Mimo zawarcia pokoju ze stryjem Władysławem Lask. (zapewne jesienią 1223), Od. niepokoił napadami jego posiadłości. W 1227 stryj próbował pozbyć się uciążliwego bratanka, ale poniósł pod U. druzgocącą klęskę. W jej wyniku Od. opanował całą Wlkp. i wygnał stryja. Próby odzyskania Wlkp., podejmowane przez Laskonogiego aż do śmierci w 1231, nie przyniosły rezultatu (S. Pelczar, Władysław Odonic, książę wielkopolski, wygnaniec i protektor Kościoła [ok. 1193-1239], Kraków 2013, s. 193 n.; K. Witkowski, Władysław Odonic książę wielkopolski [ok. 1190-1239], Kraków 2012, s. 75 n.).